September was voor Team B4men een zware maand. De uitdaging om alle Iron Vikings te lopen betekende dat we naar aanloop van de Ultra al twee Iron Vikings deze maand hadden gelopen en afgelopen weekend zou moeten blijken of dat verstandig was of niet. Maar dat we genoeg trainingskilometers gemaakt hebben in september was wel duidelijk! In Gent en zeker in Wächtersbach liepen we zo lekker dat we met goeie moed de uitdaging van de Ultra Viking aangegaan zijn.
Wat leuk was afgelopen weekend is dat de vrouwen deze keer allebei mee waren als support. Samen met Judith en Patricia hebben we er een gezellig weekend van gemaakt. Samen met Sjors, Bart en Rick hadden we een huisje gehuurd 25 minuten van de start af. De start van onze heat was om 9:00 uur dus vroeg op, ontbijten en richting Wiehl. Na een omleiding konden we gelukkig op tijd de auto parkeren en nog redelijk dicht bij het terrein ook omdat voor de Ultra’s aparte parkeerplekken gereserveerd waren. Zeer fijn dat er niet ver gelopen hoefde te worden voor en na de race.
Aangekomen op het terrein behoorlijk wat vertraging opgelopen om iedereen gedag te zeggen en succes te wensen. Een groot gedeelte van de Nederlandse OCR community was aanwezig en klaar om deze uitdaging aan te gaan. Dus snel tassen inleveren, enkelbanden om en het racevestje aan. Dit keer in ultra oranje i.p.v. de groene die we gewend zijn. We zijn bij dat Strong Viking onze teamkleur heeft meegenomen in het Ultra concept 🙂
Tijd om te starten, na de Viking eed (Die al dan niet serieus genomen wordt door de deelnemers) was het tijd om over de muur te gaan. Dit keer was de start achter de muur zodat we meteen los konden! Supergave start met oranje fakkels en een hoog OORAH-gehalte! Maarten en ik stonden vooraan en we moesten echt weg sprinten om niet overlopen te worden door al die atleten die als een speer ervandoor gingen. Als een malle gingen we de touwen in en daarna was het meteen aan: de Viking hill! met nog niet opgewarmde benen gingen we een super steile heuvel op en het oorah geschreeuw werd ingewisseld door zwaar gehijg. En dan wetende dat deze heuvel vandaag vier keer beklommen moest worden……
Daarna een klein stukje vlak om weer een eind omhoog te gaan. De eerste ronde deden we dit nog hardlopend maar al snel moesten de beklimmingen powerwalkend gedaan worden om de benen te sparen. Verder was het parcours zeer uitdagend en afwisselend. Van weilanden naar bossen en door kleine dorpjes. Ook de verdeling van de obstakels was goed en we hebben heel veel mazzel gehad met het weer. Het was best fris in het begin maar toen het zonnetje hoger kwam was dit ideaal loop weer. De eerste ronde ging dan ook snel voorbij dachten we maar Jan Reijs had nog een verrassing vlak voor eind van de ronde want we mochten nog even met een zandzak een zeer steile heuvel op. Dit gaf behoorlijk was spanning op de kuiten en ik begon ook wat last te krijgen van m’n enkel.
Eerste rondje gedaan rond de 2:45 dus ruim op schema om dit binnen de cutoff te halen. Snel wat eten, drinken en door: De eerste 20K was even warmlopen, nu nog even een Iron doen…. We gingen goed van start weer maar boven de viking hill kreeg ik een beetje last van de maag. Na het eerste waterpunt kon ik het niet houden en gooide ik een gedeelte van de maaginhoud eruit. Toch iets te snel gedronken of het koude water wat ze bij de waterpunten hadden sloeg behoorlijk op de maag. Eten en drinken werd dus even een probleem maar merkte dat winegums wel binnen bleven dus zowat de hele run daarop gelopen. Na een beetje de rem erop gehouden te hebben begon ik weer een beetje op te leven en makten we de tweede ronde 19K goed af en 45 minuten voor de eerste cutoff. Strategie was dus om dit tempo proberen aan te houden zodat de buffer die we opgebouwd hadden in stand bleef.
Begin derde ronde voelde ik meteen steken in mijn enkel en behoorlijk heftig. Heel steil klimmen deed pijn maar afdalen ging ook niet lekker meer. Ik moest dus het tempo behoorlijk naar beneden schroeven om de pijn beheersbaar te houden. Ik ging iets anders lopen waardoor later ook nog mijn knie af en toe prostesteerde dus het werd echt van kwaad tot erger. En mochten jullie je afvragen hoe het met Maarten ging: Die ging goed en had hem al een paar keer gezegd dat ie zijn eigen tempo moest gaan lopen maar eigenwijs zoals hij is bleef ie de hele race bij mij om vooral flauwe grappen te maken :-). En ik ben blij dat ie gebleven is want anders weet ik niet zeker of ik het gered zou hebben. Rondje 13K was gelukkig ook met iets minder hoogtemeters en mentaal is het lekker om bepaalde obstakels gedaan te hebben en dan te zeggen: Dit keer was de laatste keer. Het gevoel van dat je iets afrond wordt je mentaal sterker van en in het hoofd zat het nu echt wel goed. Alleen de pijn werd steeds scherper dus bij het finishen van de 13K ronde iets meer tijd genomen om te eten en te drinken met als toevoeging een paracetamolletje om het randje van de pijn eraf te halen. En gelukkig werkte dat want de buffer was toch wel behoorlijk geslonken door het lagere tempo: We hadden nog 1 uur en 40 minuten voor de laatste ronde. Tijd zat, maar dat moet wel alles het blijven doen.
De laatste ronde konden we inmiddels wel dromen en ik wist dat op de helft daarvan het klaar was met klimmen en we alleen naar beneden hoefden te gaan. Bij de Ivars walk kwamen we Sven tegen die 20 minuten later was gestart dan ons maar ondanks wat tegenvallers toch bij ons kon komen om de laatste kilometers gezamenlijk af te leggen. Bij de afdaling zei hij nog dat ons tempo nog best hoog lag maar we gingen nu alleen maar bergaf en we roken de finish.
En wat een bijzondere finish was het! De laatste 300 meter voelde ik helemaal geen enkel, maag of knie meer; We werden gedragen door de enthousiaste aanmoedigingen die we de hele dag al van de supporters kregen maar bij de laatste keer storm de castle leek het alsof we van iedereen een zetje kregen en ik vloog bijna over het obstakel heen! de laatste keer nog ererondje lopen met een balk boven het hoofd en daarna snel de steps op! ik kreeg nog een laatste zetje van Jacco en de Nederlandse vlag in mn hand gedrukt door Jorik en samen met Maarten en Sven klommen we naar boven. Benjamin stond daar ons op te wachten met de zuurverdiende medaille.
Vanaf de steps zag ik iedereen voor ons klappen en juichen en toen kwam bij mij het besef binnen dat we best wat bijzonders hebben gedaan en dat ik er dit keer zo hard voor heb moeten werken om het te halen. Het werd me even teveel en met tranen Judith geknuffeld die me het hele jaar al ondersteund in de gekke dingen die we als team B4men doen. Maar supergaaf was om te zien dat iedereen van de OCR community elkaar bij de finish stond om de helden van de Ultra te feliciteren. Zelden tijdens een sport event zoiets moois meegemaakt en daar mogen we als groep retetrots op zijn! #OCRunited
Team B4Men 
Geef een reactie